İbrahim Halil Çelik, genç bir adamın dünyayı keşfetme yolculuğunu, arkadaşlık ve aşkın karmaşasını, siyasi düşüncelerin çıkmazlarını ve geçmişin sükûnetini aktardığı bu romanında, okuyanları bazen Dicle'nin huzurlu sularında, kimi zaman da İstanbul'un sokaklarında gezdiriyor. Cahit'in hikâyesi, coğrafi sınırların ötesine geçerek, okurları farklı zaman dilimlerinde ve mekânlarda unutulmaz bir yolculuğa çıkarıyor.
 
İnsan da nihayetinde sesten ibaretti. Öldüğünde, sesi kısıldı, sustu demezler de öldü derler. Ardından yakılan ağıtlar, atılan çığlıklar da sesler ölülere sirayet etsin diyedir. Sen sustun, biz susmadık daha demektir. Ölü bunu duyunca mutlu olur. Der ki kendi kendine, dünyanın sesleri hâlâ kulaklarımda. Bu, ne büyük tat! İşte gömüldükten sonra sesler kesilir. Ölü, mezara girdiğini o an anlar. Bir ağıt tutturur, bir feryat koparır ama toprak yutar o sesleri. İnsana ulaşmaz o sesler. Börtü böcek işitir sade, o sese doğru gider. Ölüyü bulur kemirmeye başlarlar. Kemire kemire cesedi bitirdiklerinde insanın sesi dâhil hiçbir şeyi kalmamıştır artık.