Karanlık uzar, soğuk derinleşir ve insanın içindeki sessizlik büyür... İbrahim Halil Çelik, bu öykü kitabında, hayatın en soğuk ve yalnız köşelerinde ısıtan hikâyeler anlatıyor. Her bir öykü, okuru bir gecenin içinde kaybolmuş bir yıldız gibi, kendi ışığını aramaya davet ediyor.
 
Annemle otobüse doğru yürüdük sonra. Çocuklarıma baktım, bana el salladılar. Gözlerinde çocukluğumu gördüm. Babamın Adıyaman tabelasına el sallayışını. Sıra dağları, tütün ovalarını, gidere doğru sızan kara motor yağlarını… Ağlamamak için gözlerimi kapayıp annemin omzuna koydum başımı. Yol aktı, aktı, aktı.